Ervaringsverhalen

"Als ik niet om hulp had gevraagd, zou het een geweldige puinhoop gebleven zijn"

Hij verkocht zijn bedrijf, zeilde de wereld over en woonde in Portugal. Totdat een herseninfarct vorig jaar een einde maakte aan de vrije manier van leven van Cees. “Ik leefde als een prins, maar mijn infarct heeft er echt ingehakt.”

Vlak nadat hij zijn bedrijf verkocht in 1999, overleed zijn vrouw, de moeder van zijn drie kinderen. Kort daarna werd hij getroffen door een hersenbloeding. “Daarna ben ik vier dagen helemaal blind geweest en het heeft vijf jaar geduurd voordat mijn zicht weer volledig terug was. Dat ging heel langzaam. Toch ben ik van die hersenbloeding redelijk bijgekomen. Ik heb zelfs nog een halve marathon gelopen na die tijd.”

Ongelooflijk moeilijk traject
Zijn infarct vorig jaar had een grotere impact. “Ik ging raar lopen en zag dubbel. In eerste instantie had ik niet eens in de gaten dat ik een infarct had.” Omdat zeilen niet meer ging en omdat hij hier beter passende zorg kon krijgen, besloot Cees terug te verhuizen naar Nederland. Dat ging niet zonder slag of stoot. “Het is een ongelooflijk moeilijk traject om weer in Nederland te gaan wonen. Mijn rijbewijs was in coronatijd verlopen en niet meer te verlengen. En ik kreeg problemen met de Belastingdienst. In mijn tijd in Portugal had ik geen aangifte gedaan en inmiddels zat ik in de schulden.”

Niet meer goed verwerken
Via Centraal Onthaal en Zorg voor elkaar Breda kwam Cees bij Violette terecht. “Er was heel veel te regelen. Mijn papieren, een huurwoning, het oplossen van mijn schulden, het aanvragen van toeslagen. Ik wilde alles oplossen, maar ik kan die documenten niet meer goed lezen en verwerken. Voor het eerst in mijn leven heb ik om hulp gevraagd. Met Violette heb ik alles zo veel sneller geregeld dan alleen. Samen met Violette is het gelukt om bij het Stella-team terecht te komen. Dat ging niet makkelijk.” Dit team van de Belastingdienst helpt mensen die zich in een complexe en urgente schuldsituatie bevinden.

Goede samenwerking
Naast Centraal Onthaal en Onder de Pannen was ook Violettes collega Jessika van het Sociaal Raadsliedenwerk betrokken. “Zij heeft met mij mijn hele financiële situatie doorgenomen en veel geregeld met onder andere de Belastingdienst. Daar is ze echt handig mee. Dat was echt een goede samenwerking.”

Na 500 meter kapot
De gezondheid van Cees gaat niet meer heel hard vooruit. “Bij het revalidatiecentrum was ik na een maand klaar. Daar gaven ze aan dat er niet meer veel verbetering in zit. Sindsdien sport ik op eigen kosten bij Fysiofit. Om er toch uit te halen wat er in zit. Het lopen gaat gewoon heel moeilijk, na 500 meter ben ik kapot. Maar ik heb niet gewacht tot mijn pensioen met leven en genieten. Ik heb misschien wel 60.000 mijl gevaren en heb veel vrijheid gekend.”

Hoop voor de toekomst
Inmiddels huurt Cees via de Hospita-regeling een kamer bij een vriendin in huis. “Fijn dat dat voor nu kan.” Volgend jaar moet hij op zoek naar nieuwe, meer definitieve woonruimte. “Dat wordt nog wel wat, maar ik richt me op het nu. Cees is blij dat hij om hulp heeft gevraagd. “Daar schaam ik me ook niet voor, het was gewoon hard nodig. Als ik geen hulp had ingeschakeld, zou het een geweldige puinhoop gebleven zijn. Er zitten zoveel aspecten aan wat IMW doet: huisvesting, schulden, bestaanszekerheid en zorgondersteuning. Zonder Violette en Jessika was me nooit gelukt om er bij het Stella-team tussen te komen. Maar het belangrijkst vind ik het klankbord dat ze voor me zijn. Het is allemaal zo snel geregeld met de hulp die ik heb ontvangen. Dat het tot nu toe steeds is gelukt, geeft me hoop voor de toekomst.”

Violette
“De eerste prioriteit voor Cees was het creëren van rust en overzicht in de chaos. In het begin spraken we bijna wekelijks af om alles in gang te zetten. Cees had met spoed woonruimte nodig, daarin heb ik met hem meegedacht. Bijvoorbeeld door te bemiddelen met Onder de Pannen. Doordat Cees hier gebruik van kon maken, heeft het inwonen bij een kennis geen invloed op de toeslagen en het pensioen van de hoofdbewoner. Hierdoor hoeft hij geen gebruik te maken van opvanglocaties. Voor Cees is het nu weer duidelijk wat prioriteit heeft en dat geeft hem rust. Bijvoorbeeld om zich te concentreren op zijn verdere herstel.”

"Ik kan weer zelf verder"

Toen Frans samen met zijn zoontje plots op straat kwam te staan, kwamen ze met z’n tweeën terecht in een studentenkamertje. “Daarvoor woonden we bij mijn moeder in huis. Toen zij naar een zorginstelling moest, bleek dat ik geen medehuurder was. In eerste instantie gaven de gemeente en de woningbouwvereniging aan dat het oké was, maar een jaar later stonden we alsnog op straat.”

Dat was het moment dat Frans bij IMW aanklopte. “Doordat ik moeite had om rond te komen, kwam ik steeds weer in de schulden. Volgens de gemeente moest ik naar de daklozenopvang, maar ik wist dat IMW vlakbij het station zat en ben daar binnengelopen.” Zijn maatschappelijk werker Nieke kon Frans en zijn zoon niet aan een huis helpen, maar ondersteunde hem wel met zijn financiën, bood een luisterend oor en dacht met hem mee.

Schuldenvrij
“Nieke heeft me super goed geholpen. Ik heb veel baat gehad bij de schuldsanering die ze met me geregeld heeft. Toen ik hier vorig jaar uitkwam, bleek dat ik toch nog een aantal schulden had. Dat heb ik nu met ondersteuning van Nieke opgelost. Nu ben ik gelukkig helemaal schuldenvrij.” Dat ging niet vanzelf. “Ik heb heel veel moeten regelen, want uiteindelijk moet ik het ook zelf doen. Maar als ik er niet uitkwam was Nieke er om me te helpen. Zelfs als ik haar onaangekondigd belde met vragen, hielp ze me meestal weer op weg.” Omdat Frans een aantal keer een TIA heeft gehad, is het voor hem moeilijk zijn geldzaken te regelen. Daarom staat hij op advies van IMW onder bewind. “Ik heb een ontzettend goede klik met mijn bewindvoerder. Zij zet net even dat stapje extra waar nodig. Ik ontvang weekgeld waar ik goed van rond kan komen. Daar houd ik zelfs iedere week iets van over.”

Goed op onze plek
Het lukte Frans ook om een woning te vinden voor hem en zijn zoon. “Hoewel ik dankbaar was dat we met de studentenkamer in ieder geval een dak boven ons hoofd hadden, was het natuurlijk niet ideaal met een kind en in verband met mijn gezondheid. Het was een oud huis, te klein voor ons tweeën en de badkamer en het toilet moesten we delen met onze huisgenoten. Eigenlijk mag je daar niet wonen met een kind, maar de huisbaas gedoogde het om ons te helpen.” Omdat Frans inmiddels 55 was geworden, kwam hij in aanmerking voor een 55+ woning. In zijn nieuwe woning heeft hij goed contact met zijn buren. “Ik ben heel blij hier, we zitten goed op onze plek.”

Minder stress
De ondersteuning vanuit IMW heeft Frans geholpen zijn leven weer op de rit te krijgen. “Het gaat goed met mij en mijn zoon. Ik kan goed rondkomen, heb een woning en mijn gezondheid is gezien de omstandigheden redelijk. Ik ervaar veel minder stress en dat is goed voor me. Het is heel fijn als je weet dat er iemand is die je kan helpen. Waar je op terug kunt vallen als je er zelf niet uitkomt. Alleen al dat ik wist ‘ik kan altijd nog bij Nieke aankloppen’, scheelde voor mij heel veel in mijn stress.”

Financieel stabiel
Inmiddels is het traject van Frans bij IMW afgesloten. “Het geeft me veel rust dat mijn financiële situatie inmiddels al ruim een jaar stabiel is met behulp van Nieke en mijn bewindvoerder. Ik heb het gevoel dat ik zelf verder kan, zonder IMW. Het is goed zo. Ik ken nu zelf niemand die het nodig heeft. Maar hoop dat iemand die in de problemen zit en dit leest, door mijn verhaal ook de stap naar hulpverlening durft te zetten.”

Nieke
“De stress die veroorzaakt werd door de woonsituatie en zijn geldzorgen, braken Frans op. Daarom was het belangrijk om die zaken met prioriteit aan te pakken. Een netwerk om op terug te vallen helpt daarbij. Naast zijn bewindvoerder, waar hij gelukkig een goede klik mee heeft en die hem echt goed verder heeft geholpen, was zijn zus tijdens het hele traject een grote steun voor Frans. En nog steeds. Frans kan nu zijn volledige aandacht weer geven aan de zorg voor en opvoeding van zijn zoon, zijn eigen gezondheid, het huishouden en zijn hobby’s zoals wandelen met de honden.”

“Negativiteit in de brievenbus kan ik weer aan”

Met haar man leidde Cynthia een luxe leven. Totdat ze hun woning uit werden gezet. “Mijn man bleek al een tijd onenigheid te hebben met de woningbouw en uit principe  betaalde hij al een tijd niet meer de volledige huur. Dat mag natuurlijk niet.” Cynthia wist dat er onenigheid was tussen haar man en de woningbouw, maar vermoedde niet dat dit zou leiden tot huisuitzetting.

“Toen kwamen de rekeningen, bijvoorbeeld voor juridische bijstand”, vertelt Cynthia. De ontruiming kostte Cynthia en haar man tot nu toe zo’n 30.000 euro. “Plus het geld voor een container waar onze spullen in moesten.” De meeste van haar spullen heeft ze niet teruggezien. “Ik hield erg van designspullen: mooie kleding, sierraden, tassen. We hadden beiden een goede baan en geen kinderen. Hadden dus veel vrijheid en genoeg te besteden. Die luxe dingen, daar kun je zonder. Maar ook onze foto’s zijn we kwijt. Dat doet het meeste pijn.”

Ons huis niet meer
De ontruiming was traumatisch voor Cynthia vertelt ze aangeslagen: “Er stond politie voor de deur. Ze hebben met behulp van een slotenmaker de deur opengebroken en zijn naar binnen gekomen. De deurwaarder stond in onze woonkamer te roken. Het was ineens ons huis niet meer.”

Naïef geweest
Cynthia en haar man verhuisden naar Breda. Maar er kwamen nog meer lijken uit de kast. Ook op het betalen van de WOZ-belasting bleek een grote achterstand. Bovendien bleek de auto al drie jaar onverzekerd te zijn. Toen ook nog de belastingdienst aanklopte omdat er al jaren geen aangifte was gedaan. “Mijn man heb ik altijd blind geloofd”, zegt Cynthia verdrietig. Ik had alles wat mijn hartje begeerde. Maar leefde achteraf gezien in een leugen. Ik ben gewoon heel verwend en naïef geweest.” Door de stress viel Cynthia in korte tijd veel af. Ze zat er doorheen. “Ik zat huilend in de tuin met mijn telefoon in mijn hand. Eigenlijk ben ik niet gelovig, maar toen heb ik wel even gebeden om hulp.”

Doorverwezen
Haar gebeden werden verhoord, want toen Cynthia zich bij de gemeente ging inschrijven werd ze doorverwezen naar het IMW. “Ik wist niet meer wat ik moest doen, het ging écht niet meer. Voor het eerst in mijn leven vroeg ik om hulp. Dat had ik nog nooit gedaan en vond ik heel moeilijk.”

Zwaard van Damocles
Met Job ging Cynthia aan de slag. “We hebben samen heel veel praktische dingen opgepakt. Job wist telkens waar ik kon aankloppen. Ik ben zo goed door hem begeleid. Niet alleen praktisch, ook Jobs feedback was heel waardevol. Hij keek met me mee, bijvoorbeeld met mijn administratie.” Om de zaken af te handelen met de Belastingdienst werd sociaal raadslid Johan ingeschakeld. “Ik moest met terugwerkende kracht aangifte doen voor de afgelopen jaren, zonder mijn man. Dat was zo ingewikkeld, zelfs voor de experts. Bij de Belastingdienst hadden ze met me te doen toen ze mijn verhaal hoorden en ze wilden echt meedenken. Uiteindelijk wist Johan waar we terechtkonden. Ik heb me altijd aan de afspraken gehouden en mijn best gedaan om het op te lossen. En Job en Johan hebben zo kordaat en snel gehandeld. Ze pakten echt door. Het was een puzzel, maar we zijn eruit gekomen.” Uiteindelijk had Cynthia een meevaller: ze was de Belastingdienst geen geld schuldig. “Toen dat bekend werd, viel er een last van me af. Het hing tot dan toe als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Toen wist ik: ik kom er wel, het komt goed.”

Zelf oplossen
Cynthia is altijd vastbesloten geweest om hier uit te komen zonder in de schuldsanering terecht te komen. “Ik heb een baan met een redelijk inkomen. Voor dit alles spaarde ik best veel per maand. Daarmee los ik nu al onze schulden af. Ik wilde het zelf oplossen, mijn eigen leven weer oppakken.”

Knop omgezet
De situatie waarin ze terecht is gekomen, heeft Cynthia veel geleerd. “Je kunt in een situatie terechtkomen waarin je voor je gevoel geen kant op kunt. Dan heb je twee keuzes: bij de pakken neer gaan zitten of een oplossing zoeken. Als je daar geen hulp bij zoekt, raak je in een neerwaartse spiraal. Daarvoor houd ik teveel van het leven. Ik heb de knop om gezet en tegen mezelf gezegd: ‘nu moet je kiezen voor je comfort en welzijn. Luxe heb je niet meer, maar dat is niet belangrijk. Je geluk is dat wel.”

Mijn eigen weg
“Ik ben geweldig geholpen door IMW. Jullie kennen alle wegen en zijn zo breed in jullie informatie en hulpverlening.” De schulden zijn bijna afbetaald. “Negativiteit in de brievenbus kan ik nu aan, er is weer ruimte en balans.” Cynthia’s vertrouwen in de toekomst begint weer te groeien. “Veel dingen doe ik minder vaak, zoals een terrasje pakken met vriendinnen. Ze weten dat ik minder te besteden heb dan vroeger. En daar schaam ik me niet meer voor.” Nu geniet Cynthia op een andere manier van het leven. “Thuis ben ik de tuin aan het opknappen en ik doe alles zelf. Het poppetje van vroeger die alles wilde overleggen met haar man is er niet meer. Ik ga mijn eigen weg, daar ben ik sterker in geworden. En ik zie wel hoe het allemaal loopt. Ik doe mijn best en voel dat ik het aankan. Ik ben nergens meer bang voor. Kom maar op!”

"Als je iets wilt veranderen, moet je praten"

Anderhalf jaar geleden besloten Tim en zijn vrouw te scheiden. De echtscheiding liep uit op een vechtscheiding. Om te voorkomen dat hun vier kinderen daar de dupe van werden, schakelde Tim hulp in. “Ik maakte me zorgen over de thuissituatie van de kinderen, die ervaarde ik als heftig.”

Hulp vinden was een zoektocht. “Ik had geen idee wat er kwam kijken bij een scheiding en waar we terechtkonden voor hulp.” Tim belde met Correlatie, Slachtofferhulp en werd uiteindelijk door Veilig Thuis doorverwezen naar het IMW. “In het begin had ik elke maand een gesprek met Ronald. Ik legde uit hoe de situatie was.” Tim wist vooraf niet wat hij kon verwachten. “Als leek denk je: je belt en ze gaan voor je aan de slag, ik had er nooit mee te maken gehad. Maar Ronald luisterde vooral heel goed en hielp me dingen te relativeren. Hij was echt een vertrouwenspersoon. Ook hielp hij me de weg te vinden tussen alle instellingen in om de juiste hulp te krijgen. De gesprekken gaven me weer overzicht.”

Escalatie
Naar aanleiding van de gesprekken werd het CJG ingeschakeld en via die weg kwamen ze terecht bij Jeugdhulp. “Het was belangrijk dat er snel hulp kwam voor de kinderen. Maar door de wachtlijsten heeft het even geduurd voordat die hulp op gang kwam. Daar heb ik begrip voor, maar ondertussen escaleerde de situatie steeds een beetje meer.” Inmiddels is het jeugdhulptraject een maand geleden opgestart.

Ik geloof in overleg
Ook het proces van de scheiding duurt voort in verband met wachtlijsten. “Augustus vorig jaar hebben we het verzoek voor echtscheiding ingediend. Dit jaar in augustus vindt de zitting pas plaats. Tot die tijd zijn we nog gebonden aan de voorlopige beschikking. Mijn vrouw wil de voogdij over de kinderen en mij een soort figurantenrol toebedelen. Zij komt uit een familie van advocaten en gelooft in de rechterlijke gang. Ik geloof meer in overleg. Als je iets wilt veranderen, moet je met elkaar praten.”

Contact over de kinderen
Vlak nadat Tim en zijn vrouw besloten te scheiden, verliep dat praten nog redelijk goed. “We hebben het de kinderen in goed overleg verteld. Daardoor waren ze rustig en misschien zelfs wel opgelucht dat de spanningen weg waren.” Tim vond snel een eigen woning. “Dat was een geluk, zo konden we op een bepaalde manier verder.” Maar inmiddels verloopt de communicatie niet zoals Tim dat zou willen. “We redden ons beiden prima zonder de ander, maar je wilt wel contact hebben over de kinderen. Ik vind het belangrijk om te kunnen overleggen. Over grote dingen, maar ook als ze bijvoorbeeld hun boterham niet opeten. Met ruzie zoeken komt niemand verder, maar met alles klakkeloos accepteren ook niet. We moeten het grijze gebied ertussen zien te vinden.”

Weloverwogen en beheerst handelen
“Ronald stuurde me laatst een berichtje om te informeren hoe het met me gaat. Dat bericht kwam net op het moment dat ik een vraag had. De zorgen die ik aan het begin van de scheiding had, spelen nu namelijk weer. In het jeugdhulptraject heb ik als vader soms het gevoel dat het lastig is om mijn verhaal kwijt te kunnen. En dat ik daardoor achter de feiten aanloop. De kinderen zijn gehoord en vanuit jeugdhulp is er zorg over de risico’s van de situatie voor de kinderen. Een zorg die ik nog steeds deel. Maar, dit traject is allemaal op vrijwillige basis en daarom zijn ze voorzichtig met het aanpakken van ons als ouders. Dat zouden ze wat mij betreft wat meer mogen doen. Ronald heeft me op weg geholpen met hoe ik daar het beste mee om kan gaan. Zonder als een hulpeloze, machteloze vader over te komen. Het lukt me nu beter om weloverwogen en beheerst te handelen, me minder door emoties te laten regeren. Ook hebben we samen een mail opgesteld naar Jeugdzorg waarin ik op een opbouwende manier mijn zorgen aangeef.”

Ondersteuning afhankelijk van mijn vraag
Als ras optimist kijkt Tim met een hoopvolle blik naar de toekomst. “Ik zie het voortdurend als een fase waar we doorheen moeten. Maar dat lukt niet altijd. Het gaat nu even wat minder en ik word er soms ook behoorlijk verdrietig van. Voor de kinderen is dit een jaar uit hun jeugd met heel veel gedoe. Ik ben wel iets minder optimistisch geworden dan voorheen. Het is fijn dat Ronald dit hele proces heeft meegemaakt en genoteerd. En dat hij me steeds helpt de dingen in perspectief te plaatsen. Zijn ondersteuning is steeds afhankelijk van mijn vraag. Dat helpt in mijn vertrouwen op een zo goed mogelijke afloop.”

Ronald
“Een scheiding waar kinderen bij betrokken zijn, is altijd een gevoelige kwestie. Het doet veel met de kinderen en met de ouders. Naast de psychosociale ondersteuning van Tim was er maatwerk nodig in de praktische ondersteuning. Die bestond vooral uit tips en adviezen over volgende stappen die hij kon zetten en waar hij terechtkon. In het begin zagen we elkaar eens per maand, nu alleen wanneer nodig. Inmiddels is er een voorlopige omgangsregeling, waarmee Tim, zijn vrouw en hun kinderen voor nu weten waar ze aan toe zijn. Maar ze zijn er nog niet, het proces van de scheiding verloopt stroef. Dus blijf ik Tim ondersteunen met wat er op dat moment nodig is. Het belangrijkst voor iedereen is dat ze met elkaar in gesprek blijven, vooral in het belang van de kinderen.”

“Er verandert veel en ik begrijp niet meer alles”

Pas in de jaren ’90 werd bij Joop een aangeboren hersenbeschadiging ontdekt. Daar kwam zes jaar geleden een herseninfarct bovenop. “Met mensen praten, wordt steeds moeilijker voor mij”, vertelt Joop.

Veel mensen kwijtgeraakt
Tot haar dood verzorgde hij zijn acht jaar geleden overleden moeder. Daarnaast was Joop druk met vrijwilligerswerk. Bijvoorbeeld voor en met ouderen. “Boodschappen doen, mee naar de kapper, een bakkie koffie drinken en muziek spelen. Maar dat gaat allemaal niet meer, dus ben ik gestopt.” Joop voelt zich onzeker in gesprekken. “Vroeger hadden mensen als ze met me praatten niet in de gaten dat ik een hersenafwijking heb. Maar sinds mijn herseninfarct is dat anders. Soms word ik kwaad met discussies, dat had ik vroeger niet. Ook pieker ik veel na een gesprek. Dan vraag ik me af of ik iets wel goed heb uitgelegd. Door mijn onhandigheid in gesprekken ben ik veel mensen kwijtgeraakt.”

Passende hulp
Maatschappelijk werker Nieke ondersteunt Joop met het oriënteren op passende hulp en het in kaart brengen van zijn mogelijkheden. Joop: “Nieke helpt me ook met mijn financiële zaken, bijvoorbeeld met belastingen. Er verandert veel en ik begrijp niet meer alles.” Nieke bracht Joop in contact met een vrijwilliger van Humanitas die hem een jaar lang ondersteunt. “Toevallig woont die vrijwilliger aan de overkant bij mij in de straat. Ze komt elke vier weken langs om me te helpen mijn administratie op orde te krijgen en te houden.” En na dat jaar? “Samen met Nieke kijk ik welke ondersteuning dan mogelijk is. Ik ben nu bijvoorbeeld gestart met een traject bij Surplus Welzijn”, aldus Joop. “Eerder heb ik samen met Nieke aangeklopt bij MEE West-Brabant. Die hebben me geholpen met het omgaan met mijn beperking. Daar heb ik veel aan gehad.”

Seniorenwoning
Hoewel Joop het naar zijn zin heeft in zijn appartement, wil jij eigenlijk een seniorenwoning waar het wat rustiger is. “Dat gaat nog niet zo makkelijk. Verhuizen kost veel energie en geld. In overleg met mijn maatje van Humanitas blijf ik voorlopig lekker in mijn huidige woning.”

Hersenscan
Door zijn hersenbeschadiging heeft Joop ook last van duizelingen. “Gelukkig voel ik het aankomen, maar soms val ik gewoon weg, alsof ik dronken ben. Met Nieke heb ik bij mijn huisarts om een doorverwijzing gevraagd voor een hersenscan. Dat kan me helpen te begrijpen wat er aan de hand is. En soms is het nodig om dat aan te kunnen tonen. Bovendien kan het ons helpen uit te zoeken wat ik kan doen om beter met mijn beperking te leren leven. Bijvoorbeeld een cursus. Ik heb de afgelopen jaren al computer- en leesles gehad. Maar na 3 of 4 lessen werd het me dan teveel.”

Kleine handigheidjes
Soms helpen kleine handigheidjes Joop verder. Bijvoorbeeld met zijn vergeetachtigheid. “Nieke heeft me geleerd om dingen die ik moet doen op te schrijven op een briefje en er een vinkje bij te zetten als ik ze gedaan heb. Dat helpt me om het overzicht te houden. En het voorkomt dat ik dingen dubbel doe of in de war raak.” Joop raadt iedereen aan om hulp te zoeken als dat nodig is. “Ik zeg al jaren tegen mensen dat ze er niet mee rond moeten blijven lopen. De voorzieningen zijn er niet voor niets. Maar natuurlijk alleen voor mensen die het echt nodig hebben.”

“Ik lach weer!”

Eigenlijk wilde Angelique helemaal niet om hulp vragen, dankzij een buurvrouw zette ze toch de stap. Met deze hulp overwon ze haar gokverslaving en bracht stap voor stap orde op zaken in haar financiën.

“Ik ben heel zelfstandig en gewend het zelf wel aan te kunnen. Om hulp vragen kwam daarom niet eens in me op. Mijn buurvrouw heeft me echt wakker geschud en me laten inzien dat ik het niet allemaal alleen hoef te doen”, vertelt Angelique.

Gokhal
“Vorig jaar ben ik verhuisd. Vanwege het mooie weer, was ik veel buiten in het park te vinden. Ik ben een open en spontaan mens en kwam in contact met een groep mensen die me meenamen naar een gokhal. In het begin, de eerste paar keer, leek het allemaal heel leuk en gezellig. Toen had ik nog niet in de gaten dat deze mensen niet het beste met me voor hadden.”

Boodschappengeld
Angeliques geld raakte op, maar het duurde even voordat ze zich zorgen maakte. “Op een gegeven moment ging ik ook online gokken.” Het gokken werd zo erg dat Angelique de rekeningen niet meer kon betalen. “Voordat ik in de gaten had dat ik verslaafd was, zat ik er al ver in. Mijn boodschappengeld ging eraan op. Om mijn vaste lasten toch te kunnen betalen, ging ik nog meer gokken. Zo werd het steeds erger. Zo erg dat ik binnen een paar maanden in de schulden zat.” Vanwege een achterstand op het betalen van de huur, kwam er iemand van de woningcorporatie langs bij Angelique. “Hij vond dat ik het best netjes deed, maar vroeg zich toch af hoe het ineens kon dat ik na 20 jaar zonder problemen huren, de huur ineens niet meer kon betalen. Ik vertelde hem niet over mijn gokverslaving. Daar schaamde ik me teveel voor.”

Alles kwijt

Door haar verslaving, sloot Angelique zich op in huis, kwam niet meer buiten. “Ik had geen controle meer. Door die verslaving was ik zo met mezelf bezig dat ik alles vergat. Ik had stress, kon niet meer eten en slapen, zag er heel slecht uit. Omdat ik bang was dat er deurwaarders voor de deur zouden staan, durfde ik de deur niet meer open te doen. Vrienden uitnodigen deed ik ook niet meer. Door het geldgebrek had ik bijna geen eten en drinken in huis. Geld om met ze op het terras af te spreken had ik ook niet.” Ook haar dochter kwam niet zo vaak meer. “Door zo’n verslaving raak je alles kwijt.”

Goede klik
Na het gesprek met haar buurvrouw, besloot Angelique hulp in te schakelen. “Ik wilde het niet zover laten komen dat ik in de crisisopvang terecht zou komen en op straat zou belanden. Maar ik had geen idee waar ik moest zijn.” Bij Phase1 werd ze geholpen met haar verslaving en doorverwezen naar het IMW. “Sindsdien heb ik contact met Jos over praktische, financiële zaken. Met hem heb ik zo’n goede klik. Het helpt enorm dat ik voelde dat hij het goed met me voor had. Ik wil altijd alles meteen, in één keer. Jos leert me dingen stap voor stap te doen. Samen met hem maak ik een budgetplan, regel ik mijn papierwerk en bel ik naar instanties.” Inmiddels heeft Angelique al heel veel zelf kunnen regelen: betalingsregelingen met de woningcorporatie en CZ bijvoorbeeld. “Samen met Jos ga ik binnenkort in gesprek met de Kredietbank om in de schuldsanering te gaan. Dan krijg ik een weekbudget zodat ik mijn schulden kan aflossen.” Angelique verwacht dat dat geen jaren gaat duren. “Ik was er op tijd bij, mijn schulden vallen nog mee gelukkig.”  

Druk mee
Binnenkort start Angelique op advies van Jos met een cursus ‘Budgetteren en omgaan met bezuinigingen’. “Ik heb het er echt druk mee, werk er aan alle kanten aan om het in de toekomst helemaal zelf te kunnen. Nu gaat het vooral om het ordenen van mijn administratie.” Verder gaat het ook iets beter met Angelique: “Het lukt me weer om wat te eten, ik krijg weer een beetje trek. En ik slaap iets beter. Bij Phase1 zei iemand tegen me: “Je lacht weer!”, en dat klopt, ik voel me beter.”

Wegwezen!
Mede door alle hulp die Angelique heeft ervaren, is haar vertrouwen in zichzelf weer terug. “Ik weet nu: als het niet goed voelt, wegwezen! Omdat ik zelf niet zo in elkaar steek, stond ik er nooit bij stil dat sommige mensen het niet goed met je voor hebben. Er zijn ook slechte mensen helaas. Maar gelukkig ook veel goede die me op de goede weg hebben geholpen.”

 

Jos
“Angelique liet meteen heel duidelijk merken dat ze haar zelfvertrouwen was kwijtgeraakt door alles wat er gebeurd was. In eerste instantie heb ik haar daarom vooral het gevoel gegeven dat ze op de goede weg was. Het was duidelijk dat ze echt haar leven weer op wilde pakken. De eerste weken spraken we een aantal keer per week af. Omdat Angelique dat nodig had en om zo snel mogelijk door te pakken op een aantal praktische zaken. Door te werken aan haar zelfvertrouwen, lukte het Angelique om haar verslaving te overwinnen. Het traject is nog niet helemaal afgerond. Maar ze is er sterker uitgekomen en kan weer beginnen met vooruit kijken.”

“Het voelde echt als een samenwerking”

Toen Mariska en haar man de rekeningen niet meer konden betalen en diep in de schulden zaten, kwamen ze terecht bij het IMW. Daar werd Budgetbeheer opgestart. “We leefden een paar jaar lang met z’n drieën van € 37,50 per week. Dan is het veel pannenkoeken eten en naar de Voedselbank.”

De financiële problemen begonnen in 2015 toen Mariska met haar man en dochter door de woningcorporatie uit hun huis werden gezet omdat ze waren betrapt met een wietkwekerij. “Dat was terecht natuurlijk”, aldus Mariska. Huren bij een woningcorporatie zat er niet meer in, dus moest het gezin duur particulier huren. “Dat konden we eigenlijk niet betalen, maar we konden niet anders als we een dak boven ons hoofd wilden.” Mariska werkt parttime en ontvangt met haar man een aanvullende bijstandsuitkering. Ze is voor de helft afgekeurd wegens fibromyalgie. Haar man is helemaal afgekeurd. Hij heeft epilepsie en last van zijn knieën en rug door scoliose. “Ik wil eigenlijk helemaal geen uitkering, vind mijn werk echt een feestje. Maar meer werken kan mijn lijf niet aan.” De schulden liepen steeds hoger op totdat het gezin de rekeningen echt niet meer kon betalen. “Er liepen teveel afbetalingen en we waren het overzicht totaal kwijt.”

Grote klik
“Sükran is direct met ons aan de slag gegaan, ze ging daadkrachtig te werk. Dat vond ik heel fijn. Samen met haar levenservaring zorgde dat vanaf het eerste gesprek voor een grote klik met haar.” Het eerste wat het gezin met Sükran oppakte was bellen naar de schuldeisers om betalingsregelingen te treffen. Daarna regelden ze dat ze terecht konden bij de Voedselbank. “In het begin zakte de moed ons weleens in de schoenen en dachten we dat het er voor ons niet in zat. Maar met Sükran aan onze zijde, voelden we vertrouwen dat het goed kon komen.”

Écht een samenwerking
De eerste tijd was pittig voor het gezin. “We probeerden vooral te overleven. Ik droeg aan wat er van me gevraagd werd en volgde Sükrans advies zo goed mogelijk op. Als ze aangaf dat ik iemand moest bellen, dan deed ik dat. Het voelde echt als een samenwerking. Als we wat van ons weekbudget over hadden, wat natuurlijk niet vaak gebeurde, dan mochten we dat van Sükran uitgeven aan iets extra’s. Daar zei ze altijd bij: ‘het is jouw geld, maar denk goed na of je het echt nodig hebt’. Ook dat advies nam ik ter harte.”

We kunnen het weer zelf
In 2020 kreeg het gezin weer een betaalbare huurwoning van een woningcorporatie toegewezen en inmiddels zijn de schulden afgelost. “We hebben altijd netjes betaald en vorig jaar werd een deel van onze schuld kwijtgescholden. Mijn dochter is inmiddels volwassen, woont nog thuis en is gaan werken. Vooraf wisten we niet precies hoeveel ze zou gaan verdienen. Dus hebben we teveel huurtoeslag ontvangen. Dat betalen we op dit moment nog terug.” Ook de Voedselbank is niet meer nodig: “We kunnen het weer zelf en daar heeft Sükran ons bij geholpen.”

Dit gaat mij nooit gebeuren
Mariska heeft haar lesje geleerd: “Als ik iets wil, dan moet ik eerst zeker weten of ik het kan betalen. Zo niet, dan koop ik het niet. Ik vond het vooral heel erg voor mijn dochter die alles van dichtbij heeft meegemaakt. Zij is hierdoor een tijd depressief geweest. Maar ook zij is er sterker uitgekomen. Ze heeft haar Hbo-diploma gehaald en een houding van: dit gaat mij nooit gebeuren. Sinds haar vijftiende heeft ze altijd gewerkt om een beter leven te hebben. Samen met haar vriend, wil ze een huis kopen.”

Je moet het ook zelf willen
Met een grote portie doorzettingsvermogen is het gezin is door de zware periode heen gekomen. Maar het heeft ook zijn sporen nagelaten. “Lange tijd voelde het alsof er geen mogelijkheden voor ons waren. We kregen overal een ‘nee’ op. Ik weet dat het niet goed is wat we gedaan hebben, maar we hebben onze straf gehad en hebben er alles aan gedaan om eruit te komen. Ik ben zo blij dat we Sükran zijn tegengekomen, zij heeft ons ontzettend geholpen. Ik adviseer ook anderen om aan te kloppen voor hulp als dat nodig is. Daarbij geef ik altijd aan: kijk met wie je een klik hebt, want die klik is heel belangrijk. En je moet het natuurlijk ook zelf willen, je kunt niet aankomen met pakken papier en het de maatschappelijk werker laten uitzoeken. Mooi dat de gemeente dit steunt. Mijn vertrouwen in de mensheid is weer een beetje terug.”   

Sükran
“Mariska en haar gezin kwamen in de coronatijd bij IMW binnen. Het traject dat we samen in zijn gegaan duurde lang. Desondanks was het gezin erg gemotiveerd om uit de schulden te komen. De Kredietbank van gemeente Breda was ook aangesloten. Door de samenwerking tussen het gezin, de Kredietbank en mij kon het gezin in hun toen nieuwe huurhuis blijven wonen, kon Mariska deels blijven werken en heeft haar dochter kunnen studeren en zich ontwikkelen. Dat heeft een positieve uitwerking gehad op hun gezondheid. Ik ben vooral blij dat het met Mariska, haar man en haar dochter weer beter gaat. Daarbovenop zijn de samenleving een hoop extra kosten voor bijvoorbeeld zorg bespaard gebleven. Als ze dakloos waren geworden, had dat hun gezondheid verslechterd. En hun dochter kan nu een zelfstandig bestaan opbouwen en bijdragen aan de maatschappij. Op dit moment verleen ik nog nazorg met als doel voor het gezin om uiteindelijk zonder begeleiding verder te kunnen.”

"Ik kon mijn gevoel voor het eerst toelaten"

 

Er waren al subtiele signalen dat er iets niet klopte, maar toen haar vriend haar zoon aanviel, was de maat vol voor Ingrid. Ze wees hem de deur en dacht dat daarmee de kous af was. Tot hij haar een maand later onder invloed opzocht om haar in zijn woorden ‘van kant te maken’. “Ik dacht echt dat ik er geweest was.”

“Mijn vriend deed alles voor me, hij deed de boodschappen, kookte en bracht en haalde me naar mijn werk”, vertelt Ingrid. “Dat was achteraf een teken dat hij volledige controle over me wilde.” Drie jaar voor het incident met haar zoon had ze de relatie al eens beëindigd omdat hij haar keel had dichtgeknepen en had geslagen. “Hij verbleef toen tijdelijk bij de overbuurman, achteraf gezien ook een manier om mij in de gaten te houden. Maar de overbuurman zette hem er al snel uit en toen stond hij op straat. Ik ben met hem naar de huisarts gegaan, dacht dat hij een depressie had. Hij mocht weer bij ons wonen, maar alleen met medicatie en hulp.”

Manipuleren
De drie jaar die volgden waren er tekenen dat het niet goed ging, maar Ingrids vriend deed er alles aan om haar in te pakken en te manipuleren. “Achteraf waren er veel leugens, maar hij bracht het zo overtuigend. Ik geloofde dat hij zes hernia’s had en niet kon werken. Hij liet zijn zaak failliet verklaren en dronk heel veel. Dan zei hij dat hij zo was door de medicatie tegen de pijn.”

Van de trap geduwd
Toen Ingrid op een dag vanuit de tuin vreemde geluiden hoorde, dacht ze in eerste instantie dat er iets aan de hand was bij de buren. Eenmaal binnengekomen zag ze dat haar vriend haar zoon in elkaar aan het slaan was nadat hij hem eerst van de trap had geduwd. Ingrid twijfelde geen seconde en zette hem het huis uit. Een maand lang keerde de rust in huis terug. Na die maand werd ze ’s avonds gebeld door een kennis die haar waarschuwde dat haar ex-vriend naar haar onderweg was en haar wilde vermoorden.

Vleesmes
“Mijn zoon was toevallig net even weg en ik was alleen thuis. Ik heb meteen na dat telefoontje 112 gebeld, maar toen kwam hij er al aan. Dus heb ik de deuren op slot gedaan en me achter de bamboe in de tuin verstopt.” Vanuit de tuin kon Ingrid horen dat haar ex de voordeur in probeerde te trappen. Door een ruit in te slaan, kwam hij uiteindelijk binnen. “Ik zag hem door het huis lopen en op de verdiepingen gingen de lichten aan.” Daarna kwam hij de tuin in met een groot vleesmes in zijn hand. “Hij riep ‘I’ll find you!’ en ik kon geen kant op.” De politie was net op tijd om hem te stoppen. Met acht man sterk stonden ze binnen. “Mijn ex bleek na een blaastest zwaar onder invloed van drank te zijn. En vermoedelijk ook van drugs. Hij zat onder het bloed van het inslaan van het raam. Mijn huis was een ravage.”

Ondergedoken
Ondanks het zware vergrijp, nam de politie Ingrids ex op dat moment niet mee naar het bureau. “Ze zeiden tegen hem dat hij niet mocht rijden, want zijn auto stond voor mijn deur, maar lieten hem daar achter. Officieel gezien had hij niet ingebroken, want hij stond nog ingeschreven op mijn adres. Terwijl ik de sloten had vervangen en het verzoek tot uitschrijving al bij de gemeente lag. Eén agent die het echt niet vertrouwde is ’s nachts na zijn dienst nog drie keer langs mijn huis gereden om de boel in de gaten te houden.” Ingrid kon bij een vriendin logeren om onder te duiken, haar zoon kon ergens anders terecht. “Toen hij mij niet meteen kon vinden is hij bij het huis gaan posten waar mijn zoon was ondergedoken.”

Telefoons gekoppeld
De tijd daarna duikt Ingrid onder en laat ondertussen haar huis beveiligen. Maar elke keer weet haar ex haar weer te vinden. Dan komt ze erachter dat hij tijdens hun relatie hun telefoons en computers (ook die van haar zoon en haar werkcomputer) heeft gekoppeld aan zijn telefoon. Op die manier kan hij haar berichten en e-mails lezen en weet hij altijd waar ze is. “Van een kennis hoorde ik dat hij ook toegang had tot mijn camerasysteem, dat hij met ons meekeek op zijn laptop.”

Bedreigingen
Ondertussen kan Ingrid bijna haar huis niet meer uit of ze ziet haar ex rondrijden in de buurt. “Hij kreeg een contact- en straatverbod, maar bleef wel in de buurt rondhangen. Ging zelfs in een camper wonen vlakbij mijn dorp om me in de gaten te houden.” Er waren ook bedreigingen. “Op oudejaarsavond zouden we met een knal de lucht in gaan en hij zou zelfmoord plegen. En een week later werd ik weer gebeld door die kennis die me waarschuwde dat hij met een metalen staaf naar me onderweg was.” Bij dit soort incidenten wordt haar ex aangehouden, maar hij komt telkens ook snel weer op vrije voeten.

Onderduikadres
Na drie jaar, nu inmiddels drie jaar geleden, wordt het contact- en straatverbod opgeheven. “De dag erna reed hij al door mijn straat. Ik leef al drie jaar als een kluizenaar. Boodschappen doen in mijn eigen dorp en de hond uitlaten durf ik bijna niet meer. Ik viel in twee weken tijd 22 kilo af van de stress.” Eind vorig jaar kwamen er weer dreigementen: “Het zou een onvergetelijke kerst worden. De politie heeft hem toen opgepakt en mij een fijne kerst gewenst. Alleen besloot de rechtbank dat hij op tweede kerstdag weer vrijgelaten moest worden, zonder straat- of contactverbod.”  Dit is het moment dat Ingrid op een onderduikadres terecht komt en via Veilig Thuis wordt verwezen naar IMW. Ze komt in contact met Nada.

Aan het denken gezet
“Ik kreeg al EMDR-therapie en ben bij een psycholoog geweest. Maar dat is om dingen te verwerken. En er is nog niet veel te verwerken, want ik zit er nog middenin. Nada is de eerste die me vragen heeft gesteld waardoor ik eindelijk brak en nadacht over de situatie. Iedereen zei tot dan toe tegen me: ‘Wat ben je toch sterk’, Nada vroeg me: ‘Voor wie moet je zo sterk zijn?’. Daar heb ik thuis heel goed over nagedacht en het laten bezinken. Ik kon mijn gevoel voor het eerst toelaten. Dat heeft me goed gedaan. Tot nu toe heb ik pas twee gesprekken met Nada gehad en telkens stelde ze me goede vragen die me aan het denken zetten. Daar heeft ze me enorm mee geholpen.”

Veilig leven leiden
De laatste maanden lijkt het rustiger. “Maar de mensen in de buurt zien hem wel rijden, dus ik weet dat hij niet weg is. Volgens mijn advocaat kan ik alleen een veilig leven leiden door mijn baan op te zeggen, al mijn contacten te verbreken en naar het buitenland te verhuizen. Maar ik houd van mijn familie, mijn vrienden, mijn baan en mijn huis. Ik laat me niet wegjagen uit mijn eigen leven.”

 

Nada
“Toen ik, na de doorverwijzing via Veilig Thuis, contact opnam met Ingrid voelde ik twijfel bij haar. Dat bevestigde ze tijdens ons eerste gesprek. Ik voelde meteen aan dat ze vooral iemand nodig had die echt naar haar luisterde en haar aan het denken en voelen kon zetten. Daarom focuste ik me naast het stuk veiligheid vooral op wat Ingrid nodig had en wilde. Op dit moment zoeken we we via De Cirkel is Rond een ervaringsdeskundige die Ingrid ook kan ondersteunen. Bijvoorbeeld met een luisterend oor en het delen van ervaringen. En met praktische tips over wat ze zelf kan doen om haar situatie te verbeteren. Hoe ze zich weer veilig kan voelen op straat in Breda. Ondertussen blijf ik op de achtergrond beschikbaar voor Ingrid en af en toe contact met haar opnemen om te vragen hoe het gaat en wat ze nodig heeft.”

“Ik wil nooit meer terug naar waar ik geweest ben”

Toen ze ruim twee jaar geleden aanklopte voor hulp, had Lotte heel weinig vertrouwen in de hulpverlening en in zichzelf. “Ik ben iemand die alles weglacht, maar het lachen was me vergaan. Dit voelde echt als een laatste poging, nu ben ik blij dat ik die stap gezet heb.”

In eerste instantie kwam Lotte terecht bij collega Jolien, één van IMW’s experts op het gebied van schuldhulpverlening. Van alles wat er speelde in Lottes leven, werden haar schulden namelijk als eerste aangepakt. “Ik was vaker bij hulpinstanties geweest, maar werd steeds van het kastje naar de muur gestuurd. Inmiddels zag ik door de bomen het bos niet meer. Jolien heeft me top opgevangen. Ik voelde me behandeld als mens, niet als een nummer.”

Rekeningen niet meer betalen
Lotte kwam uit een relatie waarin ze mishandeld werd. “Hij had een narcistische persoonlijkheidsstoornis en bleef me ook na de relatie stalken.” Dat ging zelfs zo ver dat het hem lukte om zich als medehuurder bij Lotte in te schrijven terwijl ze al niet meer samenwoonden. Hierdoor werd ze gekort in haar uitkering. “Ik wist het niet, hoorde het van iemand van de uitkeringsinstantie.” Tegen de tijd dat na onderzoek was gebleken dat de inschrijving inderdaad niet klopte, moest ze haar ex zelf uitschrijven. Uiteindelijk kreeg ze haar misgelopen inkomen terugbetaald, maar inmiddels zat Lotte in de schulden. “Maandenlang heb ik moeten leven van minder inkomen. Bovendien ben ik een pleaser en geef ik mijn geld liever uit aan anderen dan aan mezelf. Op het laatst kon ik mijn rekeningen niet meer betalen.”

Veel te regelen
Voordat de schuldsanering kon worden opgestart, was er veel te regelen. “Ik heb direct alles aangeleverd wat Jolien van me vroeg. Maar toch duurde het best lang voordat alles erdoor was. Ik had bijvoorbeeld nog geen WA-verzekering.” Die verzekering is verplicht omdat je als je in de schuldsanering zit, geen nieuwe schulden mag maken. Ook Budgetbeheer Totaal werd opgestart. “Daar zit ik nog steeds in en dat wil ik ook als ik schuldenvrij ben nog even volhouden.”

Huis ontvlucht
Maar de schulden waren niet Lottes enige probleem. Door de mishandeling en stalking door haar ex, voelde ze zich onveilig. “Op een dag heb ik de sloten van mijn woning laten vervangen door de woningcorporatie. Maar omdat hij foutief als medehuurder stond ingeschreven, heeft hij dit weer kunnen laten aanpassen. Zelfs in mijn eigen woning was ik niet meer veilig. Daarom ben ik mijn huis ontvlucht en logeerde ik bij vriendinnen. Ik was doodsbang. Toen ik bij de woningcorporatie aanklopte, gaven ze me het advies om mijn woning dan maar op te geven. Maar dan moest ik me opnieuw inschrijven en zou het jaren duren voordat ik weer in aanmerking kwam voor een huurwoning.” Voor het doen van aangifte bij de politie was Lotte te bang. “Wie weet wat hij zou doen als hij daarachter zou komen. Hij wist precies hoe hij iedereen moest manipuleren om ermee weg te komen. Dat risico durfde ik niet te nemen.”

Eerste hulpverlener die ik vertrouwde
Na een jaar, toen de schuldsanering en het budgetbeheer goed liepen, gaf Jolien bij Lotte aan dat ze haar ging overdragen aan een andere collega. “Dat vond ik heel spannend. Jolien was de eerste hulpverlener die ik vertrouwde. Ze gaf gelukkig meteen aan dat ze een collega ging zoeken die bij mij paste. En al tijdens het eerste gesprek met Patricia voelde ik hetzelfde vertrouwen als bij Jolien. Ze zei tegen me dat ik alleen hoefde te praten over mijn verleden en mijn trauma’s als ik dat zelf wilde. Dat voelde meteen heel fijn. Net als Jolien, deed Patricia echt moeite om me te begrijpen en bij te staan.”

Professional met een hart
Lotte is bescheiden, maar ook trots dat ze dit doet en volhoudt. “Met de dingen van vroeger houd ik me nu veel minder bezig. Patricia wacht op mij als we een afspraak hebben en heeft echt aandacht voor me. Zo krijgt ze dingen van me gedaan. Ik geloof in haar en daarom is het voor mij makkelijker om afspraken na te komen en te doen wat ze van me vraagt. En daarbij weet ze waar ze het over heeft en doet ze wat nodig is. Ze is een professional met een hart. Ik gooi snel de handdoek in de ring, daar hebben Jolien en Patricia me bij geholpen door achter me aan te zitten. Ze begrepen hoe zwaar het voor me was en hoe weinig hoop en vertrouwen ik nog had. Ondanks dat hebben ze volgehouden met me.”

Dingen zelfstandig oppakken
Het gaat nu beter met Lotte. Over een paar maanden is ze schuldenvrij, haar ex-vriend is helemaal uit beeld en het pleasen is verminderd. Ze wordt ook begeleid bij de GGZ. “Daar houd ik me aan vast.” Ze overweegt zelfs om vrijwilligerswerk te gaan doen. “Ik beteken graag iets voor anderen en ben creatief, kan van niks iets maken. Bijvoorbeeld een kastje dat ik vind bij het grofvuil, knap ik op tot iets moois.” Maar ze is er nog niet. “Ik sta nu met beide benen op de grond, maar nog niet stabiel genoeg. Eigenlijk zie ik Patricia nog maar heel weinig, maar het idee dat ze er is, helpt me om niet terug te vallen. Als er nu problemen op mijn pad komen, dan weet ik dat Patricia er voor me is. Dat helpt me juist om dingen zelfstandig op te pakken. Budgetbeheer zetten we voorlopig nog even voort, want ik wil nooit meer terug naar waar ik geweest ben.”  Inmiddels is Lotte een ambassadeur voor het aankloppen voor hulp. “Als je mij twee jaar geleden had gevraagd naar mijn ervaringen met hulpverlening, had ik er totaal geen vertrouwen in. Nu stuur ik zelfs mensen door. Dat zegt genoeg.”

Patricia
“Oprechte aandacht en betrokkenheid zet mensen in beweging. Door echt contact te maken kom je tot gedragsverandering. Lottes vertrouwen was zo beschadigd dat we dit stap voor stap, in haar tempo, hebben gedaan. En door te kijken naar wat er nu nodig is en dat op te lossen. Daarbij stonden we naast haar. Het verleden haalde Lotte omlaag, terwijl ze vooruit moest. Daarom zijn we echt in het hier en nu gebleven. Juist doordat mijn collega en ik er voor haar waren, was ze in staat om zelfstandig dingen op te pakken. Wat ze hierbij geleerd heeft, kon ze later toepassen in de rest van haar leven: dat anderen ook verantwoordelijk zijn voor zichzelf en hoe je daardoor een meer gelijkwaardige relatie opbouwt.

Juist voor mensen met trauma’s is het heel belangrijk om ook wat van jezelf te laten zien in het hulpverleningstraject. We vragen van onze cliënten veel openheid, maar dat werkt alleen als dat wederzijds is. Met Lotte was er wederzijdse betrokkenheid, waardoor we beiden goed aangehaakt bleven.”

“Fijn dat er zo goed naar mijn dochter gekeken werd”

Toen het gedrag van haar 11-jarige dochter Noor veranderde, vermoedde Nisrine dat er meer aan de hand was. In overleg met de leraar van haar dochter klopte ze aan bij het CJG.

“Noor had moeite op school, werd opstandig en wilde niet meer omgaan met haar vriendinnen. Ze trok zich ook veel terug op haar kamer en speelde niet meer met haar kleine broertje. Voorheen was ze een heel lief zorgzaam meisje, haar gedrag was echt anders dan normaal.” Nisrine had wel een idee van wat de oorzaak was van Noors gedrag: “Drie jaar geleden zijn Noors vader en ik gescheiden. Inmiddels heb ik een vriend die bij ons woont. Noor is heel zorgzaam en loyaal naar haar vader en naar mij. Ik heb zelf als kind ook weleens hulp gekregen en wilde dat Noor eens kon praten met iemand die ze nog niet kende. Die onbevooroordeeld en onafhankelijk luistert naar haar verhaal.”

Zelf aan het woord
Die persoon was Lian van IMW Breda. “Binnen een paar weken hadden we al een afspraak met Lian”, vertelt Nisrine. Tijdens het eerste gesprek was ook Noors vader aanwezig. “Mijn ex en ik bespreken alles met elkaar als het om de kinderen gaat. We hebben zo min mogelijk verteld en Noor zoveel mogelijk zelf aan het woord gelaten.” Na dit gesprek ging Noor wekelijks een-op-een in gesprek met Lian. “Ze begonnen met het opschrijven en tekenen van een levenslijn om samen te kunnen kijken naar wat Noor heeft meegemaakt in haar leven. Na een paar maanden is Lian bij ons thuis langsgekomen en heeft ze ook mijn vriend en Noors broertje leren kennen.” Voor dat gesprek was gebleken dat Nirines moeder en zus Noor negatieve dingen verteld hadden, onder andere over haar nieuwe vriend. “Dat heeft veel invloed op haar gehad. Tijdens het gesprek heeft Lian aan Noor uitgelegd dat dit niet hoort. Dat je dit soort dingen als volwassene niet zegt tegen een kind. Dat heeft enorm geholpen.”

Lekker in haar vel
Naar aanleiding van het gezamenlijke gesprek ging Nisrine in gesprek met haar moeder: “Die stap had ik niet genomen zonder dat gesprek met Lian. Ik heb mijn moeder duidelijk gemaakt dat ze dat soort dingen niet meer moet zeggen tegen mijn kinderen. Dat begrijpt ze nu.”

Inmiddels gaat het goed met Noor en met het gezin. “Noor zit weer lekker in haar vel. Ze rent als ze thuiskomt niet meer meteen naar haar kamer, spreekt weer af met vriendinnen en speelt weer met haar broertje.”

Weer zichzelf
De gesprekken met Lian zijn niet meer nodig. “Het was heel prettig dat Lian de focus zo op Noor legde. Het ging echt om haar, fijn dat er zo goed naar haar gekeken werd. Noor kan weer zichzelf zijn.”

Lian
“In mijn werk als CJG coach vinden ik en mijn collega’s het belangrijk laagdrempelig te zijn. Hoe eerder mensen hun vraag aan ons stellen, des te sneller en beter vinden we samen een oplossing. Daarbij sluiten we zoveel mogelijk aan bij het tempo van de klant en betrekken we de familie en de rest van het netwerk. Bij Noor hebben we aan alle kanten gewerkt aan verbetering, ook haar ouders, stiefvader, broertje en oma en een tante waren -soms indirect- betrokken. Iedereen wilde dat het weer goed zou gaan met Noor. Een scheiding heeft een grote invloed op alle betrokkenen. Dit is een van onze en mijn expertises. Ik heb Noor gedurende zeven maanden ongeveer zestien keer gesproken en tussendoor had ik contact met haar vader en Nisrine via Whatsapp. Het gaat beter met Noor, thuis en op school. Toen het vertrouwen er was om zonder begeleiding verder te kunnen, hebben we het traject afgerond.”